Veljko Mihajlović rođen je 1948. u Sarajevu, a odrastao je i školovao se u Beogradu, gde je završio Fakultet likovnih umetnosti. Beogradu je posvetio svoju drugu samostalnu izložbu, održanu 1982: na grafikama je zatalasao stare beogradske fasade, podigao ih u vazduh i raskinuo njihovu vezu sa svakom prizemnom uslovljenošću. Duško Radović je tu izložbu nazvao Leti, leti Beograd, i u katalogu napisao: „Onome što voli u Beogradu, Veljko je dao nove proporcije i drugu statiku i omogućio mu da poleti. Nikoga i ništa ne možemo voleti a da mu ne dodamo bar malo sebe, svoje pristrasne podrške, da mu ne izmislimo krila”. I još: „Čedne i nežne slike Beograda na Veljkovim grafikama postaće stranice beogradskog Spomenara, uspomene na Beograd i Beograđane, dok su još umeli voleti i leteti.”
Jedanaest godina kasnije, u Etnografskom muzeju, na Studentskom trgu gde živi i čijim se vizurama nadahnjuje, Veljko Mihajlović priređuje nezaboravnu izložbu pod nazivom Senovita bića Studentskog parka. U krošnje i među korenje drveća parka upliće vilenjake i suđaje, oko stabala sastavlja vilina kola, niz stepenike pušta slapove vode da se u njima ogledaju zagonetna lica, na lukove ograda izliva bes demona... No, svakoj grafici dodata je amajlija koja štiti od zlih sila i vodi putem dobra i sreće.
Stapanje drevnog i sadašnjeg, viđenog i zamišljenog, prisutno je i na mapi grafika Beograd, nastaloj 1996, koja sadrži šest listova sa šest tadašnjih beogradskih mostova. Na tim listovima ukrštaju se prizori sa starih gravira Beograda, savremene prestoničke panorame i detalji rečnog priobalja i savske padine, što je predeo koji Veljko Mihajlović, radoznali šetač i pažljivi posmatrač, prisno poznaje.
Kako je život proveo u blizini Kalemegdana, bilo je gotovo očekivano kad je 2009, svojoj već uveliko narasloj publici, Veljko Mihajlović prikazao ciklus tempera na platnu Kalemegdan zimi. Zimu je među zavejane kalemegdanske drvorede prizvala pesma Vlade Markovića Snegovi su prekrivali grad.
Sprega sa književnim predloškom, nadahnuta zajedničkom ponesenošću Beogradom, ponavlja se godinu dana kasnije, u ciklusu grafika Krugom dvojke, kao Mihajlovićeva likovna terca fragmentima sabranim u istoimenoj knjizi Spomenke Krajčević. Par iz klupe dorćolske osnovne škole „Pero Popović Aga” oživeo je, svako na svoj način, putanju legendarne dvojke. Konstatujući da ove grafike nisu nikakva prazna apoteoza grada, već „štimung-zabeleške koje otimaju od zaborava”, Aleksandra Grubor u prikazu izložbe Krugom dvojke ocenjuje da njihov autor pogađa pravo u metu naše nostalgije, što postiže i autorka knjige psihološkim portretima putnika i građevina kao i nekom vrstom „socioloških studija poetskog tipa”.
Kada je 2012. u Etnografskom muzeju predstavljeno novo Mihajlovićevo suočavanje sa Studentskim parkom, kroz dva velika ciklusa ulja na platnu – Studentski park danju i Studentski park noću – Milovan Vitezović je imao sve razloge da u katalogu izložbe istakne da se ovim zadivljujućim opusom umetnik „odužio svom zavičajnom krajoliku”. Mada je svojim delima obeležio srpske duhovne prostore od Hilandara do Sent-Andreje, Veljko Mihajlović je, kaže Vitezović, ponajviše „prestonička pojava” koja je odavno ušla u gradske legende.
U ciklusu grafika inspirisanih Adom Ciganlijom, Veljko Mihajlović ponovo sa Spomenkom Krajčević oslikava svet jedne generacije čiji je identitet ponajviše vezan za Beograd. I ovog puta, svako se opredeljuje za neke svoje vizure, ali su atmosfera i sentiment isti. Spomenka Krajčević u knjizi Šetnje Adom nastavlja da beleži i domaštava scene viđene u prolazu, dok grafike Veljka Mihajlovića deluju kao svojevrstan kontrapunkt: stacioniran na nekoliko tačaka, on pušta da pred njim, poput reke, klize prizori Ade kojoj godišnja doba menjaju ruho. Taj ciklus je, pod nazivom Vivaldi na Adi, prikazan 2013. u novobeogradskoj galeriji Blok. Bila je to 175. samostalna izložba Veljka Mihajlovića.
Spomenka Krajčević, Beogradski spomenar Veljka Mihajlovića
Veljko Mihajlović
Veljko Mihajlović rođen je 1948. u Sarajevu, a odrastao je i školovao se u Beogradu, gde je završio Fakultet likovnih umetnosti. Beogradu je posvetio svoju drugu samostalnu izložbu, održanu 1982: na grafikama je zatalasao stare beogradske fasade, podigao ih u vazduh i raskinuo njihovu vezu sa svakom prizemnom uslovljenošću. Duško Radović je tu izložbu nazvao Leti, leti Beograd, i u katalogu napisao: „Onome što voli u Beogradu, Veljko je dao nove proporcije i drugu statiku i omogućio mu da poleti. Nikoga i ništa ne možemo voleti a da mu ne dodamo bar malo sebe, svoje pristrasne podrške, da mu ne izmislimo krila”. I još: „Čedne i nežne slike Beograda na Veljkovim grafikama postaće stranice beogradskog Spomenara, uspomene na Beograd i Beograđane, dok su još umeli voleti i leteti.”
Jedanaest godina kasnije, u Etnografskom muzeju, na Studentskom trgu gde živi i čijim se vizurama nadahnjuje, Veljko Mihajlović priređuje nezaboravnu izložbu pod nazivom Senovita bića Studentskog parka. U krošnje i među korenje drveća parka upliće vilenjake i suđaje, oko stabala sastavlja vilina kola, niz stepenike pušta slapove vode da se u njima ogledaju zagonetna lica, na lukove ograda izliva bes demona... No, svakoj grafici dodata je amajlija koja štiti od zlih sila i vodi putem dobra i sreće.
Stapanje drevnog i sadašnjeg, viđenog i zamišljenog, prisutno je i na mapi grafika Beograd, nastaloj 1996, koja sadrži šest listova sa šest tadašnjih beogradskih mostova. Na tim listovima ukrštaju se prizori sa starih gravira Beograda, savremene prestoničke panorame i detalji rečnog priobalja i savske padine, što je predeo koji Veljko Mihajlović, radoznali šetač i pažljivi posmatrač, prisno poznaje.
Kako je život proveo u blizini Kalemegdana, bilo je gotovo očekivano kad je 2009, svojoj već uveliko narasloj publici, Veljko Mihajlović prikazao ciklus tempera na platnu Kalemegdan zimi. Zimu je među zavejane kalemegdanske drvorede prizvala pesma Vlade Markovića Snegovi su prekrivali grad.
Sprega sa književnim predloškom, nadahnuta zajedničkom ponesenošću Beogradom, ponavlja se godinu dana kasnije, u ciklusu grafika Krugom dvojke, kao Mihajlovićeva likovna terca fragmentima sabranim u istoimenoj knjizi Spomenke Krajčević. Par iz klupe dorćolske osnovne škole „Pero Popović Aga” oživeo je, svako na svoj način, putanju legendarne dvojke. Konstatujući da ove grafike nisu nikakva prazna apoteoza grada, već „štimung-zabeleške koje otimaju od zaborava”, Aleksandra Grubor u prikazu izložbe Krugom dvojke ocenjuje da njihov autor pogađa pravo u metu naše nostalgije, što postiže i autorka knjige psihološkim portretima putnika i građevina kao i nekom vrstom „socioloških studija poetskog tipa”.
Kada je 2012. u Etnografskom muzeju predstavljeno novo Mihajlovićevo suočavanje sa Studentskim parkom, kroz dva velika ciklusa ulja na platnu – Studentski park danju i Studentski park noću – Milovan Vitezović je imao sve razloge da u katalogu izložbe istakne da se ovim zadivljujućim opusom umetnik „odužio svom zavičajnom krajoliku”. Mada je svojim delima obeležio srpske duhovne prostore od Hilandara do Sent-Andreje, Veljko Mihajlović je, kaže Vitezović, ponajviše „prestonička pojava” koja je odavno ušla u gradske legende.
U ciklusu grafika inspirisanih Adom Ciganlijom, Veljko Mihajlović ponovo sa Spomenkom Krajčević oslikava svet jedne generacije čiji je identitet ponajviše vezan za Beograd. I ovog puta, svako se opredeljuje za neke svoje vizure, ali su atmosfera i sentiment isti. Spomenka Krajčević u knjizi Šetnje Adom nastavlja da beleži i domaštava scene viđene u prolazu, dok grafike Veljka Mihajlovića deluju kao svojevrstan kontrapunkt: stacioniran na nekoliko tačaka, on pušta da pred njim, poput reke, klize prizori Ade kojoj godišnja doba menjaju ruho. Taj ciklus je, pod nazivom Vivaldi na Adi, prikazan 2013. u novobeogradskoj galeriji Blok. Bila je to 175. samostalna izložba Veljka Mihajlovića.
Spomenka Krajčević, Beogradski spomenar Veljka Mihajlovića